Η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι πα­γι­δευ­μέ­νη σε μια ά­λυ­τη α­ντί­φα­ση

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε η Ιωάν­να Δια­λει­σμά

Ο υ­πουρ­γός Προ­στα­σίας του Πο­λί­τη έ­κα­νε πα­ρέμ­βα­ση στον τρό­πο λει­τουρ­γίας του συ­στή­μα­τος α­πο­νο­μής δι­καιο­σύ­νης και μά­λι­στα υ­πέ­δει­ξε και κί­νη­τρα για «την πα­ραί­τη­ση α­πό την ε­φαρ­μο­γή του νό­μου», ό­πως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εί­πε. Πώς το σχο­λιά­ζε­τε;
Η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι πα­γι­δευ­μέ­νη σε μία ά­λυ­τη α­ντί­φα­ση. Από τη μία με­ριά θέ­λει να α­κο­λου­θή­σει μια πο­λι­τι­κή σι­δη­ράς πυγ­μής, «Νό­μου και Τά­ξης», α­πό την άλ­λη εί­ναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη, προ­κει­μέ­νου να ε­φαρ­μό­σει τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, να κα­τα­πα­τά συ­στη­μα­τι­κά το Σύ­νταγ­μα (κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, προ­στα­σία της α­περ­γίας, δη­μό­σιος χα­ρα­κτή­ρας κοι­νω­νι­κών υ­πη­ρε­σιών κ.λ.π.).  Έτσι, π.χ. εμ­φα­νί­ζει τη σχι­ζο­φρε­νι­κή ει­κό­να να ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι η ε­πί­τα­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Με­τρό γί­νε­ται για να προ­στα­τευ­θεί η νο­μι­μό­τη­τα, ε­νώ με την πρά­ξη αυ­τή πα­ρα­βιά­ζει ευ­θέως το Σύ­νταγ­μα, που ε­πι­τρέ­πει πα­ρό­μοια μέ­τρα μό­νο σε πε­ρι­πτώ­σεις θε­ο­μη­νιών ή κιν­δύ­νου για τη δη­μό­σια υ­γεία.
Ανά­λο­γη εί­ναι η αμ­φι­θυ­μία της και α­πέ­να­ντι στις δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις. Βά­ναυ­ση κρι­τι­κή ως προς τις δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις που δεν εί­ναι α­ρε­στές, σιω­πή για τις κραυ­γα­λέες πε­ρι­πτώ­σεις, ό­πως η πε­ρί­πτω­ση της «ζαρ­ντι­νιέ­ρας», ό­που η Δι­καιο­σύ­νη α­πο­δείχ­θη­κε πραγ­μα­τι­κά «τυ­φλή», αν και εί­χε πει­στή­ρια ε­νο­χής α­πο­τυ­πω­μέ­να με κι­νη­μα­το­γρα­φι­κό τρό­πο.
Ιδιαί­τε­ρα δε α­πα­τη­λό εί­ναι και το ε­πι­χεί­ρη­μα, κα­τά το ο­ποίο και οι «κρί­νο­ντες πρέ­πει να κρί­νο­νται», α­κρι­βώς για­τί α­πο­τε­λεί τη μι­σή α­λή­θεια. Πράγ­μα­τι οι δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις πρέ­πει να εί­ναι α­ντι­κεί­με­νο κρι­τι­κής, και ό­χι μό­νο ε­πι­στη­μο­νι­κής, α­πό τους νο­μι­κούς, αλ­λά και κοι­νω­νι­κής, ό­ταν εί­ναι ά­δι­κες. Οι εκ­πρό­σω­ποι της ε­κτε­λε­στι­κής ε­ξου­σίας, ό­μως, δεν εί­ναι α­θώοι «κρι­τι­κοί». Έχουν πολ­λα­πλές δυ­να­τό­τη­τες πα­ρέμ­βα­σης στο έρ­γο της, κα­τά το Σύ­νταγ­μα, α­νε­ξάρ­τη­της δι­καιο­σύ­νης, και για αυ­τό το λό­γο θα πρέ­πει να εί­ναι ι­διαί­τε­ρα αυ­το­συ­γκρα­τη­μέ­νοι στις δη­λώ­σεις τους.

Η ε­πί­θε­ση του ί­διου υ­πουρ­γού στην α­ρι­στε­ρά α­πο­τε­λεί βα­ναυ­σό­τη­τα. Πώς την α­ξιο­λο­γεί­τε;
Η προ­σπά­θεια ταύ­τι­σης της Αρι­στε­ράς με την τρο­μο­κρα­τία α­πο­τε­λεί και πά­λι μια α­δι­καιο­λό­γη­τη γε­νί­κευ­ση, έ­να με­γά­λο ψέ­μα που πά­ει να κρυ­φτεί πί­σω α­πό τη μι­σή α­λή­θεια. Η μι­σή α­λή­θεια εί­ναι ό­τι –πα­ρά την εν­δε­χό­με­νη διά­βρω­σή τους α­πό πα­ρα­κρα­τι­κούς ή και μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σίες- πολ­λές τρο­μο­κρα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις χρη­σι­μο­ποιούν α­ρι­στε­ρό λό­γο. Έχουν, ό­μως, α­κό­μα πιο μα­κρι­νή σχέ­ση γέ­νους με την  Αρι­στε­ρά που εί­ναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στη μα­ζι­κή πά­λη και την ερ­γα­τι­κή τά­ξη, α­πό αυ­τήν που έ­χουν τα φα­σι­στι­κά και να­ζι­στι­κά κόμ­μα­τα με την ί­δια τη Νέα Δη­μο­κρα­τία. Πο­λύ πιο κο­ντά στην α­λή­θεια θα ή­ταν ό­ποιος α­πέ­δι­δε στην τε­λευ­ταία ευ­θύ­νες για τη δρά­ση των φι­λο­να­ζι­στι­κών ορ­γα­νώ­σεων (ως προ­ερ­χό­με­νων α­πό την ί­δια «δε­ξιά μή­τρα»), ε­νό­ψει και της υιο­θέ­τη­σης πολ­λών συν­θη­μά­των α­πό την ατ­ζέ­ντα των τε­λευ­ταίων, πα­ρά αυ­τοί που α­να­ζη­τούν τρο­μο­κρά­τες στην κοι­νω­νι­κή α­ρι­στε­ρά.
ΓΙΩΡ­ΓΟΣ ΚΑ­ΤΡΟΥ­ΓΚΑ­ΛΟ­Σ
* Συ­νταγ­μα­το­λό­γος