O ερχομός της Μέρκελ και η αβάσταχτη ανοησία της νομιμοφροσύνης

Ο ερχομός της Μέρκελ, διπλή πρόκληση

 Έρχεται η Μέρκελ….και απαγορεύονται οι διαδηλώσεις!

Αυτό υπογραμμίζει το πόσο σημαντικό και κεντρικό θέμα είναι τόσο για την ελληνική όσο και για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και η ίδια η σωτηρία της ΕΕ.

Είναι προκλητική στήριξη στο Σαμαρά, που δε βρίσκει κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση.

Αλλά και αντίστροφα, είναι πρόκληση της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ: ‘’Αν τα βάλετε μαζί μου, τα βάζετε και με την ΕΕ. Σκεφτείτε το…’’

Είναι η ώρα αφύπνισης. Για ένα μεγάλο αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Στο μαζικό, λαϊκό κίνημα, στην κοινή πολιτική δράση, στην αποκάλυψη των μύθων του ευρωπαϊσμού.

 Αποδεικνύονται εκτός τόπου και χρόνου οι παραπλανητικές αναλύσεις ότι ‘’δεν είναι πλέον αναγκαία η στόχευση για αποχώρηση από ευρωζώνη και ΕΕ, διότι –δήθεν- έτσι και αλλιώς θα μας βγάλουν μόνοι τους’’. Είναι τραγικό λάθος μια τακτική όπου, για να δικαιολογηθεί μια πολιτική επιλογή προσαρμογής στα όρια της ΕΕ, διαστρέφεται η πραγματικότητα και η φύση του αντιπάλου.

 Θέλουμε δε θέλουμε λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να αναμετρηθούμε με δύο δύσκολες επιλογές ταυτόχρονα.

 

Πρώτο:  Για να κάμψουμε τον αντίπαλο πρέπει να παλέψουμε διαφορετικά. Ανεβάζοντας τον πήχη και στο πολιτικό πρόγραμμα και στις μορφές πάλης. Με πεποίθηση για τη δυνατότητα οργάνωσης μιας άλλης ζωής, χωρίς την παραλυτική ψυχολογία της απελπισίας. Με αισιοδοξία για την πολιτική οργάνωση του μαχόμενου λαού, για ένα άλλο κοινωνικό και πολιτικό δρόμο, έξω από τη φυλακή της ΕΕ και του κεφαλαίου, έξω από τον καπιταλισμό. Με τις δυνάμεις της εργασίας στο προσκήνιο.  Για τον παλλαϊκό ξεσηκωμό για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, στην Ελλάδα, αλλά και στο Νότο της Ευρώπης που επίσης βράζει. Με γενικευμένη κοινοκτημοσύνη του παραγόμενου πλούτου και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, κόντρα στα αρπακτικά του κεφαλαίου σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για μια  εργατική και λαϊκή δημοκρατία, που θα ασκείται από τον ίδιο τον οργανωμένο και ελεύθερο λαό.

 

Δεύτερο: Για να παλέψουμε διαφορετικά, πρέπει να αλλάξει ο συσχετισμός και η πολιτική στόχευση του ‘’δικού μας ‘’ στρατοπέδου. Με τη νομιμότητα, τη θεοποίηση των αστικών θεσμών και τη γονυκλισία στην ΕΕ, πάμε χαμένοι. Αυτή η πολιτική στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί. Μέσα στο εργατικό κίνημα, στη μαχόμενη νεολαία,  παντού, πρέπει να ισχυροποιηθεί μια  πρωτοπορία στη βάση ενός αναβαθμισμένου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος και της ανάπτυξης μιας  μαχητικής εξεγερτικής και επαναστατικής στάσης μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα.

 

Και τα Ναυπηγεία και τα Υπουργεία… Δικαίωμα λαϊκής ιδιοκτησίας και εξουσίας

 

 

Να περιφρονήσουμε τις κατηγορίες περί ανομίας, εκτροπής και άλλες γελοιότητες των σφετεριστών της ζωής μας.

 

Είναι η ώρα που η κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, πρέπει να αναμετρηθεί με την ικανότητα της, να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης. Να συμβάλλει στη  διαμόρφωση μέσα στο λαό, πρώτα και κύρια στα μαχόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος και την εξεγερτική νεολαία, ενός πολιτικού ρεύματος, που ορθά κοφτά θα διακηρύσσει:

 

Δικά μας είναι και τα Ναυπηγεία και τα Υπουργεία. Και η ΔΕΗ και τα λιμάνια. Όλα όσα έχει ο λαός χτίσει και τους δίνει ζωή με τη δουλειά του, την έγνοια του, τον ιδρώτα του. Έχουμε το δικαίωμα να τα ορίσουμε. Άλλοι να βγάλουν το σκασμό και να κάτσουν στη μπάντα. Αυτοί που, για παράδειγμα, έχουν απαγορέψει με οδηγία της ΕΕ και ελληνικό κυβερνητικό νόμο, στα Ναυπηγεία να εκτελούν επισκευές και άλλες εργασίες μη στρατιωτικού χαρακτήρα, οδηγώντας τα στο κλείσιμο.

 

Μα δικό μας και το δικαίωμα, αλλά και η υποχρέωση, να ξεσηκωθούμε, να επιβάλλουμε επί αδίκων το δίκιο μας, να καταχτήσουμε την πραγματική δημοκρατία.  Ενωτική, αγωνιστική, χωρίς όρια  δράση για το δίκιο των καταπιεσμένων, την επιβίωση, αλλά και την αξιοβίωτη ζωή. Δράση που σαρώνει εξουσίες και φόβους. Που διαμορφώνει συλλογική ζωή, αδελφοσύνη και ελευθερία.

 

Να θυμηθούμε λίγο τον Μπ. Μπρεχτ.

 

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;

Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;

Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα –
ποιός την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα
της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;

Tη νύχτα που...

το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν,
πού πήγανε οι χτίστες; H μεγάλη Pώμη
είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιούς θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;

Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο
μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα,
τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.

O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.
Mοναχός του;
O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;

Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;

Kάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιός πλήρωσε τα έξοδα;

Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες.