Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Oι 33 που σώθηκαν, οι 34 που χάθηκαν

Αν και βομβαρδιζόμαστε από πληροφορίες, η εικόνα μας για τον κόσμο είναι επιλεκτική και κατακερματισμένη.
Πριν από δύο καλοκαίρια, Αύγουστο μήνα, μάθαμε για τους 33 μεταλλωρύχους, που βρίσκονταν θαμμένοι ζωντανοί σε ένα ορυχείο στη Χιλή, 700 μέτρα κάτω από το έδαφος. Ολα τα κανάλια μετέδιδαν διαρκώς ειδήσεις για την κατάσταση της υγείας τους και για την τιτάνια προσπάθεια διάσωσής τους. Χάρη στην τεχνολογία, βλέπαμε εικόνες από τον πάνω αλλά και τον κάτω κόσμο, αφού μια μικροκάμερα είχε φτάσει στην υπόγεια φυλακή και κατέγραφε την καθημερινότητά των μεταλλωρύχων, που τελικά αποδείχτηκαν τυχεροί μες στην ατυχία τους, αφού στις αρχές Οκτωβρίου του 2010 και οι 33 βγήκαν στο φως.
Η επιχείρηση απεγκλωβισμού τους προβλήθηκε σε απευθείας μετάδοση σε όλο τον κόσμο. Ηταν μια πραγματικά χαρμόσυνη, μια αισιόδοξη είδηση. Σήμερα δεν θυμόμαστε τα ονόματα των σωσμένων, ίσως όμως κάποιοι θυμούνται τον πιο ζωηρούτσικο, τον πιο «επικοινωνιακό» από τους «los 33», οι οποίοι για κάποια τέρμινα αντιμετωπίζονταν σαν λαϊκοί ήρωες στη Χιλή και σε όλο τον κόσμο. Ο Σωτήρης Δανέζης πήγε στη Χιλή και γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για τη συγκλονιστική αυτή ιστορία, ενώ στον ΣΚΑΪ προβλήθηκε ένα διαφωτιστικό αμερικανικό ντοκιμαντέρ για τους «παγιδευμένους στα έγκατα της γης».
Η σωτηρία των «33» συγκίνησε όλη την ανθρωπότητα, καθώς έδειξε το αγαθό πρόσωπο της τεχνολογίας, έδειξε ότι η ανάπτυξη δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από δάκρυα και αίμα. Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, λίγες μέρες αφότου οι Νοτιοαφρικανοί αθλητές αναχώρησαν από το Λονδίνο με έξι ολυμπιακά μετάλλια στις αποσκευές τους, εκ των οποίων τα τρία χρυσά, μαθαίνουμε για 34 απεργούς εργάτες ενός ορυχείου λευκόχρυσου στη Νότια Αφρική που έπεσαν νεκροί από σφαίρες αστυνομικών.
Θαρρεί κανείς ότι το ρολόι της ιστορίας γύρισε ξαφνικά προς τα πίσω, αφού τέτοια σφαγή έχει να σημειωθεί από την εποχή του απαρτχάιντ. Από τη μια είδαμε εικόνες  με νέους μεταλλωρύχους οπλισμένους με γεωργικά εργαλεία, λόγχες και ακόντια και, από την άλλη, το... τίποτα. Το πώς και το γιατί δεν έφτασαν στις οθόνες μας.
Λίγες οι εικόνες στα δελτία ειδήσεων, ελάχιστες οι τηλεοπτικές προέλευσης γνώσεις μας όχι μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά για το πλουσιότερο κράτος της Αφρικής, για μια δημοκρατική χώρα που η οικονομία της κατέχει την 28η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Η τραγικότητα του γεγονότος δεν έχει σχέση μόνο με το πλήθος των νεκρών, αλλά κυρίως με τις συνθήκες του θανάτου τους. Μια ιδέα για τη βιαιότητα της καθημερινής ζωής (ή μάλλον της καθημερινής επιβίωσης) στη Μαύρη Ηπειρο μάς έχουν δώσει κάποια ελληνικά ντοκιμαντέρ (του «Εξάντα», της «Εμπόλεμης ζώνης»), όπως κι ένα γυρισμένο στη Νότια Αφρική επεισόδιο του «Ταξιδεύοντας» της Μάγιας Τσόκλη. Και αυτό είναι όλο.
Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη. Χιλιάδες, εξάλλου, είναι οι νεκροί στη Συρία και οι «μεγάλοι αριθμοί» δεν μας ταράζουν πια. Το επιφώνημα, το «κρίμα», η συμπόνια δεν είναι γνώση, δεν εγγυώνται ότι παρόμοιες τραγωδίες θα αποφευχθούν στο μέλλον. Καθημερινά διαπιστώνουμε όχι μόνο το πόσο ανήμπορη είναι η παγκόσμια κοινότητα να αποτρέψει διαφόρων κατηγοριών σφαγές, αλλά και το πόσο επιλεκτική, κατακερματισμένη είναι η εικόνα που έχουμε για τον κόσμο μας, πόσα πολλά είναι τα «τυφλά σημεία» του, οι αδιέξοδες στοές του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.